Savon de Marseille (mydło marsylskie) jest uważane za najdoskonalsze mydło na świecie. Dzięki swoim właściwościom hipoalergicznym, jest odpowiednie dla osób o skórze wrażliwej jak również niemowląt. W zależności od konsystencji, mydło marsylskie może być używane do prania i sprzątania domu. Składa się w 72 procentach z kwasów tłuszczowych, powstałych w wyniku zmieszania olejów i sody kalcynowanej lub soli morskiej a 28% stanowi woda.

Historia produkcji mydła marsylskiego

Mydło marsylskie wywodzi się z mydła Aleppo, które istnieje od tysięcy lat. Metoda produkcji została zaczerpnięta z miasta Aleppo w Syrii i opiera się na oliwie z oliwek i oleju laurowym. Ta metoda rozprzestrzeniła się w całym basenie Morza Śródziemnego w wyniku krucjat, przechodząc przez Włochy i Hiszpanię, zanim dotarła do Marsylii. Pierwszą mydlarnię otworzył niejaki Crescas Davin w XIV wieku. Kiedy popyt przekroczył możliwości lokalnych rzemieślników, w 1593 roku niejaki Georges Prunemoyr otworzył pierwszą fabrykę mydła w Marsylii. Do 1660 r. siedem fabryk w mieście wykorzystywało jako surowiec lokalnie produkowaną oliwę z oliwek, a także popiół ze spalania słonych bagien Salicornia. Produkcja wynosiła prawie 20 000 ton mydła rocznie. W 1688 Ludwik XIV wprowadził Edykt Colberta - zbiór przepisów ograniczających używanie nazwy „Savon de Marseille” do mydeł, które były:

• wykonane w okolicach Marsylii
• podgrzewane w kociołkach
• wykonane wyłącznie z czystej oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia. w tym bez tłuszczów zwierzęcych

Lokalni wytwórcy mydła, którzy nie przestrzegali tych zasad, ryzykowali wygnaniem z Prowansji. Ponieważ jakość i właściwości mydła były powszechnie doceniane, „Savon de Marseille” stało się powszechnie znaną marką. W tamtych czasach to zielone mydło było sprzedawane w 5 lub 20 kilogramowych blokach. Do 1786 r. 48 marsylskich fabryk produkowało 76 000 ton, zatrudniając 600 robotników i 1500 skazańców. Po rewolucji francuskiej w 1789 r. produkcja Savon de Marseille nadal się rozwijała i do 1813 r. wzrosła do 62 fabryk.
Mniej więcej pod koniec XVIII wieku Nicolas Leblanc wynalazł proces ekstrakcji sody kalcynowanej z wody morskiej. Do dziś stanowi ona jeden z głównych składników mydła marsylskiego. Około lat dwudziestych XIX wieku importowano nowe oleje i tłuszcze, które przepuszczano przez port w Marsylii, co oznaczało bardziej rozpowszechnione stosowanie olejów, takich jak palmowy, koprowy, arachidowy i sezamowy. W całym regionie zaczęło pojawiać się więcej fabryk w miejscach takich jak Salon-de-Provence, Tulon i Arles. Ostatecznie, zamiast stosowania różnych olejów roślinnych, fabryki zwróciły się ku znacznie tańszemu łojowi (tłuszczowi zwierzęcemu) z powodu silnej konkurencji ze strony fabryk w Paryżu, a nawet w Anglii. W XIX wieku Marsylia, z prawie 90 fabrykami, miała dobrze prosperujący przemysł, który osiągnął szczyt świetności w 1913 r., kiedy to wyprodukowano prawie 180 000 ton mydła marsylskiego. W 1906 roku, François Merklen był odpowiedzialny za ustalenie formuły mydła marsylskiego: 63% olej z kopry lub olej palmowy, 9% soda kalcynowana lub sól morska, 28% woda.

Po pierwszej wojnie światowej mydlarnie zostały zmechanizowane i nie tracąc na jakości produktu dzięki wykorzystaniu dawnych procesów, produkcja wzrosła do 120 000 ton w roku 1938. Po wybuchu II wojny światowej, Marsylia nadal stanowiła połowę produkcji mydła we Francji, ale w kolejnych latach nastąpił spadek produkcji i sprzedaży. Powodem było coraz szersze pojawianie się syntetycznych detergentów, które były produkowane i sprzedawane znacznie taniej. Fabryki zaczęły zamykać się jedna po drugiej. Obecnie w regionie, pozostaje niewielu producentów, ale nadal produkują najlepsze na świecie, naturalne mydła marsylskie. Znasz mydła marsylskie? Kiedy zacząłeś ich używać? Chcielibyśmy zobaczyć Wasze przemyślenia i opinie na temat mydeł w komentarzach poniżej produktów.